Friese Woudenpad, van Dokkum naar Rottevalle
Friese Woudenpad dag 2 en 3, van Dokkum naar Rottevalle
Tweedaagse solo wandeltocht
26 en 27 juni 2024
Dag 2, van Dokkum naar Jistrum
Na ruim 24 kilometer lopen, kom ik woensdag rond 17:30 uur aan op camping De Flintertún in Jistrum. De camping is momenteel gesloten, omdat ze bezig zijn met verbouwingen, maar ik mocht gerust voor één nacht mijn tentje neerzetten. Ik heb een heerlijke wandeldag achter de rug door De Noardlike Fryske Wâlden met z’n kenmerkende coulissenlandschap, kleine lapjes grond die worden afgeschermd door elzensingels, houtwallen of muurtjes.
Dokkum
‘s Ochtends om 8:15 uur neem ik de bus naar Leeuwarden. Daar stap ik over op de bus naar Dokkum. Om 10:00 uur kom ik aan op de plaats van bestemming en loop ik langs de bolwerken door het centrum van Dokkum naar het startpunt. Niet zonder in het gezellige centrum van deze vestingstad op een terras te beginnen met koffie en gebak. Daarna ben ik echt klaar voor mijn tweedaagse solo wandeltocht.
Een warme dag. Op het terras heb ik de pijpen van mijn afritsbroek in mijn backpack gestopt.
Ik loop in zuidelijke richting Dokkum uit, passeer Damwoude via de rand van het dorp en vervolg mijn pad richting Broeksterwoude. Hier hoop ik mijn waterflessen te kunnen hervullen en naar het toilet te gaan. Het dorpshuis lijkt me een goede plek hiervoor, maar helaas is de deur op slot. Ik kijk uit naar mensen op straat of in de tuin die ik aan kan spreken, maar het dorp is uitgestorven.
Lunchtijd
Water bijvullen is noodzakelijk voordat ik het bewoonde gebied weer verlaat en wanneer ik net buiten het dorp een huisje zie met een buitenkraan, overwin ik mijn schroom en bel aan met de vraag of ik de buitenkraan mag gebruiken. De alleraardigste bewoonster vraagt direct of ze meer voor me kan betekenen. Tuurlijk mag ik ook naar het toilet. Binnen zitten zij en haar man te lunchen, daarom is het rustig in het dorp, vertelt ze, lunchtijd, logisch toch?
Of ik ook een appel mee wil of in hun tuin pauze wil houden. Als ik gevraagd zou hebben of ik mijn tent bij hen in de tuin mocht neerzetten zou dat zeker mogen, liet ze weten. Wat een gastvrijheid.
Dankbaar loop ik verder, ik wil nog graag een paar kilometers maken voordat ik een lunchpauze neem. Aan de rand van het dorp De Falom zie ik een klein haventje met picknicktafels. Twee wandelaars verlaten net de plek. Ze lopen ook het Friese Woudenpad. Ik ga in het gras zitten, in de schaduw van een boom met uitzicht over de Falomster Feart. 11 kilometer gelopen, op de helft.
Goddeloze Singel
Na de pauze volg ik de oever van de Falomsfeart een stukje, daarna loop ik door een ruig moerasgebied met de naam De Houtwiel. Vroeger liep een belangrijk kloosterpad door dit gebied, de zogenaamde Goddeloze Singel. Dit was geen geliefd traject. Mensen waren bang op dit goddeloze terrein beroofd te worden en in de nevels van de venen zagen ze geestverschijningen opdoemen. Ik heb geen geestverschijningen gezien, wel een grote roofvogel die boven het gebied jaagt. Ik vermoed dat het een buizerd is, maar kan het op deze afstand niet goed zien. Rietzangers geven een prachtig concert en ik geniet.
Warm
Voor Kuikhorne slaat de route af. Ik ben weer toe aan een pitstop om water bij te vullen en water te lozen en besluit toch Kuikhorne binnen te lopen. Bij een campercamping is het ook geen probleem dat ik gebruik maak van de faciliteiten. Aan een picknicktafel bij de jachthaven geniet ik van een koele bries van het water. Een goed moment om me van een nieuwe laag factor 30 te voorzien.
Via whatsapp krijg ik berichten of het niet te warm is om te lopen. Het is 28 graden. Van de warmte heb ik geen last zolang ik goed blijf drinken. Mede door de jaren die ik in Egypte woonde weet ik wat voor mij nodig is om met warmere temperaturen op de been te blijven. Nachtelijke bezoeken aan de huisartspraktijk aldaar, met gasten die het advies om veel te drinken in de wind hadden geslagen of te maken kregen met “de vloek van de farao” – diarree, staan me nog helder voor ogen. Uitgedroogd aan het infuus om het vochttekort aan te vullen. Ik vermoed dat niet één van deze gasten dit moment als leukste moment van hun vakantie herinnert en ook voor mij, als reisorganisator, waren dat niet de leukste momenten. Zakjes ORS (oral rehydration salt) zitten voor het grijpen in mijn backpack en voeg ik toe aan de flesjes water om zouten en suikers op peil te houden en zo gehydrateerd te blijven.
Koud biertje
Nog ongeveer een uur lopen naar mijn plek voor de nacht. Ik volg een zandpad tussen de weilanden door. Regelmatig wordt ik gepasseerd door tractors. Ik loop nog steeds lekker en de kilo’s op mijn rug voelen niet als een belemmering. Toch ben ik blij wanneer ik na 24.15 kilometer aanbel bij de camping.
Mijn tent staat net als ik word aangesproken in het Engels, om er na twee zinnen achter te komen dat we beide gewoon Nederlands spreken. Mijn tijdelijke buurman woont hier met zijn vriendin in een stacaravan. Of ik iets nodig heb: een stoel, water of een koud biertje? Weer die gastvrijheid.
Eerst maak ik mijn slaapplek op orde, gevolgd door een verfrissende douche om daarna gebruik te maken van het aanbod een koud biertje te drinken voor de stacaravan van de buren. Mooie mensen, interessante gesprekken.
Dag 3, van Jistrum naar Rottevalle
Als ik ‘s ochtends water op de gasbrander heb staan voor instant koffie, komt de buurman in zijn badjas echte koffie brengen. Kan de dag beter beginnen dan zo?
Omleiding
Sinds de barbecue van de ondernemersvereniging waar ik lid van ben, heb ik contact met Nienke over mijn wandelplannen. Zij woont in Oostermeer aan de route en dat is de route die ik vandaag ga lopen. Nienke maakte me de avond voor vertrek erop attent dat de brug bij Schuilenburg, waar de route over gaat, eruit ligt. Na wat speurwerk online vind ik inderdaad een routewijziging op Wandelnet. Helaas staat daar niet bij vermeld hoeveel kilometer de wijziging is. Met het routeboekje voor mijn neus besluit ik de route vanaf Jistrum aan te passen en de snelste route, bij het Prinses Margrietkanaal langs, naar de brug bij Kootstertille te nemen. Met het gemiste stuk route verwacht ik veel van de extra kilometers door de omleiding te compenseren.
Primeur
Het fietspad bij het kanaal is afgezet met linten. Teruglopen naar een alternatieve route is 2,5 kilometer. Dat zou 5 kilometer lopen voor niets betekenen en daar heb ik niet zo’n zin in. Ik negeer de linten en loop door over het fietspad. Bij een bocht staan vier werkmannen met hun armen over elkaar. Ik vrees dat ik teruggestuurd zal worden, maar dit wil ik nog niet accepteren, niet zonder dat ik weet wat de reden is en niet zonder het in ieder geval geprobeerd te hebben.
Ik begroet de mannen met: “Wat leuk, een heel ontvangstcomité”. Gegniffel en vriendelijke begroetingen zijn hun reactie. Ik mag niet verder over het fietspad lopen. “Wat jammer”, zeg ik, “het ziet er zo mooi nieuw uit”. Voor deze keer mag ik nog een keer over het al uitgeharde stuk, de mannen grappen dat ik de primeur heb, maar vanaf dit punt tot waar de werkers een stuk verderop bezig zijn, mag ik niet verder over het fietspad… maar ik mag wel door de blubber naast het pad lopen. Opluchting, ik mag door!
Lang, kaal stuk
Bij Kootstertille passeer ik de brug om er aan de overkant achter te komen dat ik niet de trap naar beneden kan nemen. Grote hekken blokkeren de weg onder de brug door. Gelukkig kan ik aan de andere kant van de weg door het hoge gras steil afdalen naar beneden. Hier ligt een hele lange asfaltweg tussen de weilanden door op me te wachten. Ik besluit een audioboek te luisteren als afleiding.
Vandaag kan ik mijn loopritme niet echt goed vinden en waar ik gisteren mijn bagage niet als belemmering heb ervaren, voel ik vandaag drukpunten van mijn backpack op mijn schouders, heupen en onderrug.
Perfecte pauzeplek
Nienke heeft me laten weten dat ik bij haar in de tuin een pauze kan nemen. Ze heeft me foto’s gestuurd, zodat ik de plek makkelijk kan herkennen. Er staat frisdrank in de koelkast, bij de buitenkeuken kan ik mijn waterflessen vullen, er is een wc in de schuur en ze heeft supplementen voor me klaargezet om tekorten aan te vullen, zo laat ze me weten. Dat klinkt allemaal heel fijn, ik kijk uit naar een welverdiende pauze. Het is nu niet zover meer.
Gedachteloos volg ik de rood-witte markering die me door een natuurgebied en bos leidt. Bij een picknicktafel besluit ik een korte pauze te houden. Ik ben bijna bij Nienke. Om een inschatting te kunnen maken hoe ver het nog is, check ik mijn routekaart en zie tot mijn verbazing en teleurstelling dat ik bezig ben om in een grote boog om Nienke haar huis heen te lopen. Mijn motivatie is even ver te zoeken. Wat ga ik doen? Loop ik het stuk terug om alsnog bij Nienke te kunnen pauzeren of loop ik door naar het centrum van Oostermeer. Het centrum is nog 3,5 kilometer. Ik besluit door te lopen omdat op dit punt de afstanden vergelijkbaar zijn. Verdorie.
3,5 kilometer zou makkelijk te doen moeten zijn, maar dat is het alles behalve. Steekmuggen doen zich te goed aan mijn armen en benen. Met het dorp vlak voor me, besluit ik de broodjes in mijn tas te laten voor wat ze zijn en mijzelf te trakteren op een lunch bij een eetcafé. Even een moment van bezinning om te bedenken wat ik ga doen.
Strava geeft inmiddels 13 kilometer aan als ik op het terras zit. Volgens het routeboekje zou het tot hier 7,5 kilometer zijn. Ondanks een groot overgeslagen stuk toch flink meer kilometers dan waar ik op had gerekend. Het eindpunt dat ik vandaag wil bereiken is Rottevalle, omdat ik daar makkelijk een bus terug naar huis kan nemen. Het Friese Woudenpad is nog minstens 10 kilometer vanaf hier naar Rottevalle. Oostermeer heeft alleen belbussen, als ik nu bel, moet ik nog bijna twee uur wachten. Geen optie wat mij betreft, dan kan ik beter lopen.
Bezinning
Ik neem de tijd voor mijn lunch. Het zit hier fijn in de schaduw. De terrastafels zijn grote houten haspels. Er ontstaat opschudding wanneer een mevrouw per ongeluk haar fietssleutel in een gat in de tafel schuift. Paniek. Een fietssleutel-reddingsactie wordt op touw gezet. Hoe sneu ook, het is vermakelijk om gade te slaan. Een fijne afleiding, lekker relativerend ook. De sleutel wordt na vele pogingen uit het gat omhoog gehaald. Soms zit het tegen, maar het komt altijd goed. Het loopt soms alleen anders dan verwacht.
Eigenwijs een eigen draai
Weer wat opgeladen loop ik verder. Ik heb besloten de tijd te nemen. Net buiten Oostermeer zie ik een richtingaanwijzer met “Rottevalle – 5 km”. De route van het Friese Woudenpad maakt hier nog een flinke slinger naar het Noorden om vervolgens via een lang recht stuk in zuidelijke richting naar Rottevalle te gaan. Het idee om een stuk van de route te moeten missen, voelt heel even als een teleurstelling. Om snel daarna plaats te maken voor opluchting. Ik laat de route los. Het is tenslotte mijn avontuur. Het laatste stuk kies ik ervoor om het streekpad Noardelike Fryske Walden te volgen, met mijn gewenste eindpunt op 5 kilometer afstand in plaats van 10.
Eindsprint
Ik zie dat ik, met m’n gemiddelde wandeltempo, de bus met ongeveer 10 minuten verschil ga missen. Geen reden om me op het laatste stuk te haasten. Het pad loopt niet ver van het meer de Leijen. Helaas wel te ver om het water te zien. Het eerste gedeelte loop ik over een zandpad tussen de struiken, het laatste stuk over asfalt tussen weilanden. Totdat ik Rottevalle binnenloop. Ook hier is het uitgestorven op straat, ondanks dat lunchtijd al lang voorbij is.
Ik bereik de bushalte in de veronderstelling dat ik de bus met 5 minuten verschil gemist heb, als er plotseling een bus naast me komt rijden met een zwaaiende chauffeuse. Ik zwaai terug en zet de eindsprint in. Vertraagd. Wat een geluk voor mij! Met bijna 20 kilometer in de benen ben ik moe maar voldaan onderweg naar huis. Dit avontuur is meer dan de moeite waard, ondanks, of misschien wel mede dankzij, tegenslag. Ik heb nu al zin in de volgende etappes.
N.B. Het routeboekje van het Friese Woudenpad, dat ik aanschafte om mijn routes te plannen, blijkt zwaar verouderd – 2001 – en niet meer betrouwbaar om realistische inschattingen te maken over de afstanden. De rest van de route stippel ik daarom uit aan de hand van de etappes zoals beschreven op de website wandelnet.nl. Als fan van de boekjes vind ik dit persoonlijk erg jammer.
Het audioboek dat ik besluit te luisteren. Inspirerend. Ik luister in het Engels omdat de auteur zelf voorleest, maar het boek is ook beschikbaar in het Nederlands.
0 reacties