Eerste belevenissen op het Friese Woudenpad
Eerste belevenissen op het Friese Woudenpad;
Van Lauwersoog naar Dokkum.
22 juni 2024
De kop is eraf. Het begin van een nieuw LAW-avontuur. Zaterdag 22 juni 2024 liepen we de eerste twee etappes van het Friese Woudenpad. Van Lauwersoog naar Dokkum, ruim 30 kilometer in totaal.
‘s Ochtends rijden we met de auto naar Dokkum. Bij het station is het gratis parkeren. Daar pakken we de bus naar Lauwersoog. 20 Minuten later staan we op het startpunt van het pad. Op Groninger grondgebied. Lauwersoog is een klein havenplaatsje met prachtige uitzichten over het Wad en het Lauwersmeer.
Zoals meestal beginnen we met koffie en gebak. Een traditie die we gestart zijn tijdens het lopen van het Pieterpad. Die calorieën lopen we er vandaag met gemak vanaf.
Als we starten hangt er een licht grijze wolkendeken over de wereld. Het waait stevig, de temperatuur van de wind voelt als een streling op mijn huid. Niet koud, niet te warm.
Het Wad
Het routeboekje laat lange, rechte stukken zien. Ondanks dat, voel ik me enthousiast, vandaag gaan we meer kilometers maken dan tot op heden ooit gedaan. Deze nieuwe uitdaging motiveert.
Vier kilometer langs het Wad. Vanaf de dijk zien we Schiermonnikoog liggen. Het enige waddeneiland waar Michel nog nooit is geweest. Daar willen we binnenkort ook eens heen.
Tussen alle scholeksters zien we een valk opvliegen. Een vogelaar die het schouwspel vanaf de dijk fotografeert, vertelt ons meer over het verschil in uiterlijk tussen een mannelijke en een vrouwelijke valk. Deze valk was rood, dus duidelijk een mannetje, zo werd ons verteld. We hebben beide interesse in vogels en leren er steeds meer over tijdens onze wandelingen.
Zodra we de dijk oversteken ontstaat er wat verwarring over de route. We ontdekken dat er een aantal wijzigingen zijn die niet in het routeboekje, maar wel op de website van wandelnet staan. Het boekje kan dus voorlopig wel in de rugzak blijven. Mogelijk dat dit nog meer kilometers betekent dan waar we op hadden gerekend. We zien het wel, het komt altijd goed.
Dorpjes
Na een klein rondje door het dorp Anjum, lopen we richting Oostmahorn. We genieten van de afwisseling tussen natuur en dorpjes. Van vogels spotten naar mensen en huizen kijken.
De verbazing is groot wanneer we Oostmahorn binnen stappen. Het vroegere oud Friese vestingstadje is, onder de naam Esonstad, nagebouwd en dient nu als vakantiepark. Is het echt zo dat mensen hun vakantie willen vieren in een nagebouwd middeleeuws stadje? Doe mij maar een vakantiewoning midden in de natuur.
Het is lunchtijd. Het voordeel van een vakantiepark is dat er horeca aanwezig is. Bij een brasserie in een nieuw gebouwd waaggebouw, met de toepasselijke naam Brasserie de Waegh, besluiten we een pauze te houden. 12 kilometer in de benen.
Nationaal Park Lauwersmeer
Opgeladen en met hervulde waterflessen lopen we via de Lauwersmeer kust in één rechte lijn naar Nieuwland. We passeren Ezumazijl, het eindpunt van de eerste etappe en lopen daarna door het Nationaal Park Lauwersmeer. Vogelliefhebbers kunnen hier hun hart ophalen. Veel vogelaars, met verrekijkers en camera’s met telelenzen in de aanslag, staan aan de kant van de weg te spotten. Wij hopen op een zeearend. Met 2 tot 2.5 meter spanwijdte kunnen we die vast met het blote oog wel zien.
Graspaden en een terpdorp
Na het gehucht Nieuwland lopen we over een graspad weer landinwaarts, weg van het Lauwersmeer. Deze kilometers tellen dubbel na de kilometers over asfalt. Halverwege het graspad spot Michel een klein paradijsje, een stukje grond verscholen tussen de bomen met een moestuin en fruitbomen en er staan een paar stoelen. We besluiten om hier een broodje en gekookt eitje te eten. 20 kilometer.
De Liberpee plastuit biedt uitkomst voor de liters water die ik drink. Op dat moment vind ik het de beste uitvinding ooit voor vrouwen.
In het terpdorp Ee, de kortste plaatsnaam in Nederland, maken we een half rondje rond de kerk. Vanuit dit dorp lopen we de laatste kilometers over een fietspad op de oever van het Dokkumer Grootdiep.
Michel voelt inmiddels een blaar opkomen. Na 28 kilometer voel ook ik knelpunten in mijn schoenen die ik tot dusver nog nooit heb gevoeld. Nog zo’n 4 kilometer te gaan. Ik loop nog steeds lekker. Heb weleens moeizamere momenten gehad op kortere afstanden.
Het eindpunt in zicht
Na het passeren van het plaatsnaambord Dokkum hebben we nog een stukje te gaan naar het eindpunt. We zijn het er over eens dat dit eigenlijk meestal de minst leuke kilometers zijn; met het einde in het zicht door de buitenwijken van een stad heen lopen. Strava geeft op stuk de 30 kilometer aan en ik maak een klein dansje. Een nieuwe mijlpaal. Mede omdat we dit keer geen rekening hoeven te houden met fietskilometers en -tijd terug naar het startpunt
Vlak voor het centrum geeft Michel aan dat de blaar te pijnlijk wordt. We hebben twee opties: via het centrum terug naar de auto of toch de snelste route naar de auto. We besluiten voor de tweede optie te gaan. Het verschil is klein.
Samen hebben we de spits afgebeten voor dit Lange Afstand Wandelpad. Een mooie tocht, we hebben genoten.
Komende week loop ik vanaf Dokkum solo een paar etappes met een lichtgewicht kampeeruitrusting in mijn backpack. Op naar nieuwe belevenissen.
0 reacties