Si Phan Don, 1 en 2 december 2006

Dus, de komende 2 dagen gaan we echt even heerlijk nietsdoen. Geen gefiets of ontdekken van het eiland, bezichtigen van tempels of iets dergelijks. De enige activiteit die wij onszelf beloven uit te oefenen is het testen van de hangmat. We zijn nu 2 maanden onderweg en na 60 dagen beginnen we af en toe wel wat reismoe te worden. Ook al doe je soms niet zoveel, de indrukken die we opdoen, geeft ons veel stof tot nadenken. Ook het van guesthouse naar guesthouse gaan, maakt ons weleens wat onrustig. We zijn ons er echter van bewust dat we zelf steeds de beslissing nemen om van alles te bekijken en gunnen ons niet altijd de tijd om eens wat langer op een plek te blijven. Eigen schuld dus. Maar vandaag gaat de reis naar Don Det, een van de eilanden van Si Phan Don, een eilandengroep in de Mekong. Op dit eiland is niet veel meer te doen dan in je hangmat hangen, dus moeten we onszelf wel rustig houden. De mensen die we ten zuiden van Vientiane hebben ontmoet, gaan allemaal naar Don Det of zijn hier geweest, dus ons idee van een rustig eiland is enigszins afgebrokkeld. Het schijnt dat ook hier het Vang Vieng syndroom (veel toestroom van moderne hippies met dreadlocks, happy pizza, marihuanagebruik, etc.) aan het toeslaan is. Nou ja, we zetten ons hier wel overheen en maken er een paar leuke dagen van.

Natte voeten

Inmiddels hebben we privevervoer naar de veerboot geregeld vanuit Champasak met de sangtaewh (een kleine pick-up met 2 bankjes tegenover elkaar achterin), samen met een leuk stel uit Duitsland, Maja en Uwe, een spaans stel en nog een duits stel van het guesthouse. Onderweg pikken we nog 2 Franse heren op en worden we netjes bij de veerboot afgezet. Vanuit hier is het nog een halfuurtje varen naar de eilanden Don Det en Don Khon. De eilanden zijn inderdaad populair, want de veerboot, een lange kano waarbij je met zijn 2en naast elkaar zit, is propvol. Zo vol zelfs dat na een minuut of 10 het door de spleten binnensijpelende water een dusdanig hoog niveau heeft bereikt dat we onze voeten niet meer droog kunnen houden. Gelukkig heeft de eigenaar van de boot dit na een tijdje ook door en laat de boot tegen een klein eilandje aanleggen. Kunnen we in ieder geval niet verder zinken. Na 10 minuten waterscheppen, krijg ik de halve jerrycan in mijn handen gedrukt en mag de verdere reis proberen ons boven de Mekong uit te laten drijven.

Verdwaalde Chinees

We bereiken Don Det en de meerderheid verlaat de boot. Wij besluiten om toch naar het wat grotere Don Khon te gaan, samen met Uwe en Maja. Een Chinese medepassagier neemt de halve jerrycan van me over en houdt ons drijvende tot Don Khon. Daar stappen we uit. De Chinese jongen heeft inmiddels contact met me gemaakt en na veel handgebaren en een kijkje op de kaart van Laos, maakt hij ons duidelijk dat hij naar Vientiane moet. Hoe hij in hemelsnaam in deze boot heeft kunnen stappen is ons niet duidelijk. Naar Vientiane kan je alleen maar per bus en ligt ongeveer 700 kilometer verderop. We proberen hem duidelijk te maken dat dit een eiland is en dat het busje dat hier staat niet naar Vientiane gaat. Gelukkig blijft de jongen lachen en nadat ook de eigenaar van de boot is geïnformeerd, neemt de laatste hem weer mee naar het vasteland. We vragen ons nog steeds af of hij zijn bestemming uiteindelijk heeft bereikt.

Franse spoorlijntje

We hebben onszelf beloofd niet actief te zijn, maar zwak dat we zijn, laten we ons overhalen door Uwe en Maja om een fietsje te huren en even wat rond te fietsen. Na een verkeerde afslag, zijn we nu op een oud frans spoorlijntje beland, waar de rails inmiddels zijn weggehaald, maar de ondergrond nog steeds is voorzien van scherpe stenen die je vaker ziet bij spoorlijnen. Niet ideaal dus om op te fietsen en zeker niet op een Chinese fiets met een afwijking naar links. Na 30 minuten zweten, en ongeveer 2 liter vocht te hebben verloren, komen we echter aan bij een geweldig mooie plek. Uitzicht op het breedste deel van de Mekong met veel kleine eilandjes en opnieuwe een laaghangende zon. Prachtig.

De terugweg besluiten we via de noordelijke weg van het eiland te nemen. Helaas is dit pad zoekgeraakt en moeten we de oude spoorlijn weer nemen. En dat is niet fijn. Na wederom een half uur zwoegen op onze Chinese fietsjes, is ons goede humeur behoorlijk verslechterd. Maar ach, een lekkere douche en een biertje later is dat gevoel ook weer verdwenen.

Khon Phapheng waterval

De volgende dag bezoeken we op Marjan haar verjaardag de grote watervallen van de Mekong. Hiervoor hebben we met ons vieren een boot en busje gehuurd en dat is erg gezellig. Met Uwe en Maja klikt het erg goed. ‘s Middags lopen we weer vanuit het dorpje Don Khon naar de kleinere, maar even mooie, watervallen bij het eiland.

We worden door Maja getrakteerd op een kokosnoot, waar het eiland bekend om schijnt te zijn. De verkoper is een grappige man en al snel probeert hij een gesprekje met ons aan te knopen. Zijn vrouw spreekt goed Engels, maar laat ons lekker aanmodderen met de woordjes Laotiaans die we hebben geleerd. Dat leidt soms tot hilarische momenten, omdat de man weer geen woord Engels kan. Uiteindelijk laat hij weten dat hij vanavond naar het feest in Don Khon gaat om te gaan dansen. Wellicht zien we hem nog om een glaasje laolao met hem te drinken.

Dorpsfeest

Uwe en Maja nodigen ons uit om vanwege Marjan haar verjaardag ons op een etentje te trakteren. Erg gezellig, maar we zijn alle vier erg moe. Toch nog even een kijkje nemen op het feest. Wanneer we daar aankomen, zijn de meeste gasten inmiddels behoorlijk dronken en worden af en toe vervelend. We gaan dan ook, na toch nog even een paar pijltjes te hebben gegooid, waarvan we de spelregels nog steeds niet weten, snel naar bed. Helaas gaat het feest inclusief luide muziek tot een uurtje of 6 ’s ochtends door. Weinig uitgeslapen nemen we de volgende dag de boot en bus naar Kratie in Cambodja.