26 december – 1 januari

In hoeverre zijn ontmoetingen en gebeurtenissen voorbestemd? Dat is een vraag die we ons deze reis al een aantal keren hebben gesteld. Is het niet dat we op de dag dat we in Phnom Penh aankomen een mailtje van mijn moeder krijgen met daarop een link naar de website van de organisatie Colt in Cambodja. “Of we daar aan willen denken, wanneer we in Phnom Penh zijn”. Helaas doet de link het niet, maar dat maakt niet uit, we hebben inmiddels al contact gelegd met een Australische dame en ook via Peter van der Poel hebben we een afspraak geregeld om te gaan kijken bij een weeshuis. Eén van de honderden projecten alleen al in Phnom Penh. Wanneer we de volgende dat met André rondkijken en we op de muur de naam Colt zijn staan, stellen we ons deze vraag.

Som Naeng

En opnieuw stellen we ons deze vraag wanneer we ad hoc, in zomaar een tuktuk worden geplaatst door de jongen die ons afhaalt van de boot bij Siem Reap. De jongen die de tuktuk bestuurd, Som Naeng (wat geluk betekent in het Khmer) is één van de 6000 tuktuk- en taxibestuurders in Siem Reap en hij woont in een guesthouse van een Nederlander. Wanneer we daar de volgende dag toevallig rondrijden, zien we het bord van Local Adventure Travel, het reisbureau van Menno en André. Oh ja, Som Naeng kent André en Menno wel. Leuke lui. Ze komen regelmatig naar Siem Reap om hun vestiging hier te bezoeken. Toeval dat we juist bij Som Naeng in de tuktuk stappen?

Tempels van Ankor

In ieder geval, het klikt leuk met Som Naeng en we spreken met hem af dat we met hem dé attractie van Siem Reap gaan bekijken; de tempels van Angkor. Heel de wereld komt naar Siem Reap om dit te zien. We zien in de straten en op het immense terrein van Angkor (dit beslaat vele vierkante kilometers) toeristen die we tijdens de rest van onze reis noet niet hebben gezien en we kijken onze ogen uit naar de 5-sterrenhotels die hier staan en ook nog steeds gebouwd worden. Japanners, Koreanen, Amerikanen, jong, bejaard, op de fiets, in de tuktuk, of in een luxe Toyota Camry met airco, je ziet het hier allemaal. Wanneer we het terrein oprijden is het al snel duidelijk dat het logisch is dat de hele wereld hier naartoe komt. De tempels zijn adembenemend mooi!

Brommerpech

Vandaag nemen we de “kleine tour”. Dat wil zeggen dat we een route nemen die ons meeneemt naar de tempels van o.a. Angkor Wat, misschien wel de bekendste en Angkor Thom, een ommuurde stad van 3 bij 3 kilometer die tijdens haar hoogtepunt in de 12e eeuw een miljoen inwoners telde. Ongelooflijk wanneer je nagaat welke middelen men toen tot haar beschikking had. Maar voordat we Angkor Thom binnen kunnen tuffen, begeeft ons voermiddel van de 21e eeuw (de tuktuk van Som Naeng) het. Hij sputtert nog wat na, maar dan houdt ie ermee op. Gelukkig heeft Som Naeng een persoonlijke wegenwacht, zijn vriend, die ons na een half uur komt halen. Nieuwe brommer voor de tuktuk, Som Naeng aangelijnd erachter en we kunnen weer verder.

De volgende twee dagen bezoeken we meerdere tempels en vooral diegene met de door echte woudreuzen begroeide muren zijn imponerend. Deze bomen balanceren als het ware op de muren met hun wortels, alsof het acrobaten zijn.

Mijnenmuseum

Op zaterdag bezoeken we met Som Naeng het mijnenmuseum. Dit particuliere initiatief is opgezet door Aki Ra, een vroege dertiger die al heel wat in zijn leven heeft meegemaakt. Nadat zijn beide ouders waren vermoord door de Khmer Rouge, werd hij gedwongen om soldaat te worden voor dezelfde Khmer Rouge. Nadat zijn eenheid zich in 1979 moest overgeven aan het Vietnamese leger, werd hij gedwongen om voor hen te werken om tegen de Khmer Rouge te vechten. Hierbij heeft hij zelf vele mijnen moeten leggen. Begin jaren negentig werd hij, nu in dienst van het Cambodjaanse leger, ingezet om samen met de UN deze mijnen te ruimen. Vanaf 1998 doet hij dit zelfstandig en voor eigen rekening, met de hulp van particuliere donoren. Daarnaast heeft hij, samen met zijn vrouw, een 20-tal jonge slachtoffers van deze mijnen in zijn huis opgenomen. Velen van hen missen één of meerdere ledematen en kunnen niet naar school. Via de organisatie van Aki Ra, hebben ze onderdak en volgen ze een soort van onderwijs. Daarnaast geven de jongens rondleidingen in het kleine landmijnenmuseum.

Vandaag krijgen wij een rondleiding van Phoy, die een arm en oog is kwijtgeraakt, toen hij op 8-jarige leeftijd een anti-personen mijn optilde. Hij heeft inmiddels een goed tehuis gevonden in Siem Reap en hij probeert in deze moeilijke omgeving alsnog iets te maken van zijn leven. We zijn onder de indruk van de organisatie van Aki Ra en laten een bedrag achter bij zijn vrouw, die dit dankbaar in ontvangst neemt. Voor meer informatie zie www.akiramineaction.com.

Naar Sisophon

Op zondag, oudejaarsdag, nemen we de bus naar Sisophon. Een niet zo voor de hand liggende route, we zijn de enigen die uitstappen. De meeste reizigers gaan meteen door naar de grens van Thailand, Poipet. Wij hebben echter nog een opdracht te vervullen tussen Sisophon en de grens. In 1992 en 1993 hebben Alwin Dijk en Jan Terpstra hier 6 maanden gestationeerd gezeten als onderdeel van de UN missie in Cambodja. De taak van hen, samen met het 513de infanteriebataljon was om de brug tussen Poipet en Sisophon te bewaken, de grens te bewaken en alemene orde te realiseren in dit gebied. Graag zouden zij zien hoe hun werkplek van toen er nu uitziet d.m.v. foto’s.

513th Infantry Batallion

De beste manier om dit te doen is om met een privé  taxi deze route te nemen, zodat we onderweg kunnen stoppen waar we maar willen. Via het hotel een taxi geregeld, maar de taxichauffeur die de volgende dag komt voorrijden spreekt geen woord Engels. Dat wordt lastig om uit te leggen wat we exact zoeken. Uitleggen met woorden lukt niet, dus dan maar door middel van tekeningen. Een helm met UN erop, een UN vlaggetje, een brug over het water, een tentenkamp en de taxichauffeur lijkt het steeds beter te begrijpen. Heel veel Khmer woorden afwisselend met het woord “Holland” en we krijgen er vertrouwen in dat hij weet wat we willen. De eerste brug lijkt ons wat dichtbij, maar we nemen er toch maar veel foto’s van. Dan stopt hij halverwege Poipet en wijst naar een zandweggetje dat van de hoofdweg loopt. De poort en een verweert muurtje met daarop 513th Infantry Batallion, zegt dat we goed zitten. We maken foto’s van het kamp, van de Cambodjaanse militairen die er rond lopen en we gaan door naar Poipet.

Poipet

Poipet is, denken wij, erg veranderd sinds 14 jaar. Veel nieuwe gebouwen en de oude grenswachterlocatie is niet meer te vinden. Wel maken we foto’s van de rotonde, zoals gevraagd, zodat we met een goed gevoel de grens overgaan. Missie geslaagd, hopen we.