6 – 11 december 2006
Phnom Penh, stad van grote verschillen. Geen plaats op de wereld gezien waar zoveel dure auto’s rondrijden. Een ritje door de stad leidt je langs prachtige villa’s omheind door een grote hekken. Maar een kop koffie aan de rivierzijde laat je ook de andere kant van de stad zien; bedelende kinderen en verminkte mensen zijn hier aan de orde van de dag. Terwijl wij ’s avonds een restaurant zoeken, knoopt een vrouw haar hangmat tussen de bomen, wassen de kinderen zich op het grasveld en zoekt een oude man naar eten tussen het vuilnis. Deze tegenstrijdigheid vind je terug in de bezienswaardigheden, de killing fields en het Tuol Sleng (S21) museum doen herinneren aan vreselijke tijden, het Royal Palace is daarentegen adembenemend mooi.

Eucalyptusolie en waaiers

Ons entree in Phnom Penh was een beetje apart. Na de busreis regelen we een tuktuk om ons naar een guesthouse te brengen, als we opeens een meid uit onze bus, buiten westen in een tuktuk zien zitten. Ze is alleen. Om haar heen staan allemaal behulpzame Cambodjanen druk in de weer met eucalyptusolie en waaiers. Ze komt een beetje bij maar ziet er erg ziek uit. We vermoeden dat het de warmte is die haar teveel is geworden. In de bus stond de airco aan, dus de klap was groot. We besluiten om haar mee te nemen naar een guesthouse. Wij hadden al een dealtje gemaakt met een tuktuk rijder, maar de meid lag niet in zijn tuktuk en ze was te ziek om naar een andere tuktuk te lopen. Gelukkig mocht chauffeur de tuktuk van zijn “concullega” lenen. We laten ons naar de “lakeside” rijden en zoeken hier een kamer voor ons en haar. Ze vertelt dat ze ’s nacht al niet zo lekker was en daarom het ontbijt over heeft geslagen. Logisch dat ze uit de tijd ging, eerst maar wat eten. Gaandeweg komen we erachter dat ze Helen heet en uit Zweden komt. Ze reist alleen. Na het eten gaat ze naar bed, uitrusten. Wij besluiten om ons middag lezend op het waterterras door te brengen.

De volgende ochtend, wij staan op het punt om een ander guesthouse te zoeken, komen we Helen weer tegen. De misselijkheid werd erger toen ze op bed lag en ze heeft uiteindelijk besloten een ziekenhuis te bezoeken. Daar constateerden ze een darminfectie. Ze hebben haar behandeld en met de nodige pillen naar het guesthouse gestuurd, verplicht vijf dagen rust! Ze ziet er inmiddels weer een stuk gezonder uit en ze geeft aan dat ze zich ook beter voelt. We wensen elkaar het allerbeste en nemen afscheid.

 El Mundo

Hier in Phnom Penh willen we wat bezoekjes afleggen. Naast een aantal hulporganisaties waar we gedurende onze reis mee in contact zijn gekomen, willen we een bezoek brengen aan restaurant El Mundo. Dit restaurant is in handen van Peter van der Poel, de broer van een zakelijke relatie van Ivar, Aad van der Poel. De tuk-tukrijders weten niet waar we het kunnen vinden en omdat het restaurant nog niet in de Lonely Planet staat, moeten we toch even zoeken. We vinden het restaurant uiteindelijk aan de rivierzijde van Phnom Penh.

Met Peter raken we gezellig aan de praat, over zijn leven in Cambodja, over onze reis en onze missie. Peter kent twee Nederlanders die hier in Phnom Penh een reisorganisatie hebben, daarnaast zitten beide heren in het bestuur van een hulporganisatie. Hier willen we best wat meer van weten en Peter biedt ons aan met André, één van de heren te bellen. Vijftien minuten later hebben we een afspraak voor de volgende dag.

Colt

We bezoeken het weeshuis van Colt. Het welkom is hartverwarmend! Na een groet van de kinderen zingen ze “slaap kindje slaap” voor ons. Het project ziet er goed georganiseerd uit, de kinderen hebben een mooie slaapplek, een fijne speelruimte, een schone keuken en eetplaats en er wordt zelfs gewerkt aan een computerruimte. Het project spreekt ons erg aan. Omdat er bij zulke projecten altijd geld nodig is om de activiteiten te continueren, hebben we geld gedoneerd om ondersteuning te bieden aan de kinderen.

WHC

Daarna bezoeken we het weeshuis van WHC, dit project is korter geleden gereorganiseerd en is nog niet zo ver als Colt, maar ze zijn goed op weg. Hier zitten 19 kinderen. De Nederlander Patrick Gillemans is sinds enige maanden actief bij WHC om ook hier een gezonde organisatie van te maken. Inmiddels is een financieel adoptieprogramma naar het voorbeeld van Colt opgestart en er moeten nog voor een aantal kinderen sponsoren gezocht worden (meer informatie hierover is aan te vragen via de e-mail).

KDFO

In Laos hebben we kennis gemaakt met Lisa, een dame uit Australië die vrijwilligerswerk doet in Phnom Penh. Ze heeft ons verteld over KDFO, het project waar zij aan werkt. Een weeshuis waar 50 kinderen wonen en waar een andere 80 kinderen nog eens naar school gaan. De kinderen komen van de vuilnisbelt van Phnom Penh, hier verdienen ze hun geld door het bruikbare spullen tussen het vuilnis te zoeken. Het weeshuis bestaat nu 12 jaar, maar een bezoek leert ons dat dit bij lange na niet zo goed is georganiseerd als de twee eerder bezochte projecten. Geen bed voor elk kind, geen drie keer een maaltijd per dag, geen handen wassen voor het eten, voor velen geen slippers, goede kleding en speelgoed. Organisatorisch lijkt er ook geen plan te bestaan. Tja, wat nu te doen. Deze organisatie kan heel hard hulp gebruiken, maar we denken dat het achterlaten van geld alleen tijdelijke verlichting brengt. Hartverscheurend!

De vuilnisbelt

Om te zien waar de kinderen vandaan komen, brengen we een kort bezoek aan de vuilnisbelt. Er is volop activiteit. Vuilnisauto’s rijden af en aan en vrouwen en kinderen zijn druk doende. Wat een trieste wereld hier. Overal waar we kijken ligt vuilnis, hier en daar brandt het en er hangt een grauwe waas over deze bergen van vuil. Hier leven en werken mensen, vreselijk!

Onze hoofden maken overuren, wat te doen met dit project. We spreken met Lisa in ieder geval af om volgende week terug te komen. We gaan dan de opdracht vervullen die we van Henk, Angela, Micha en Anja hebben gekregen, het geven van Engelse les. Dit geeft ons de tijd om na te denken over andere oplossingen.

Het beste wat we, volgens ons, kunnen doen is proberen een goede coördinator te vinden voor het project. We besluiten om weer contact op te nemen met André om te horen of hij mogelijkheden ziet. Op zondagmorgen kloppen we aan bij zijn woning annex reisbureau. Nadat we ons verhaal gedaan hebben, vertelt André ons dat hij en zijn vrouw Lily voor volgende week een bezoek aan de vuilnisbelt van Phnom Penh gepland hebben om textiel uit te delen. Deze plek ligt vlak bij KDFO en er wordt een combinatie bezoek gepland, zodat we kunnen kijken wat er mogelijk is. Dit biedt perspectief, voor ons een hele opluchting. Met een lichter hart vertrekken we voor een aantal dagen naar Kampot, een plaats in het zuiden van Cambodja.