15-20 december 2006

Het klinkt misschien raar, maar aankomen in Phnom Penh voelt voor ons als of we weer thuiskomen. Alhowel we hier nog maar een paar dagen zijn geweest, voelt deze stad goed. Het is niet een bijzonder mooie stad en het heeft eigenlijk weinig bezienswaardigheden, maar de sfeer die er heerst en de mensen bevallen ons wel.

We hebben met André afgesproken dat we, wanneer we terug zijn met Anneke gaan praten. Zij is vrijwilligerscoördinator voor Colt. Zij kan ons advies geven over waar een weeshuis als KDFO behoefte aan zou hebben. Dus zitten we vrijdagmiddag alweer aan tafel met haar en nog twee vrijwilligsters uit Nederland. Dunja en Esther zijn net aangekomen en gaan de komende maand een computerklas opzetten voor Colt.

Royal Palace

Zaterdagochtend gaan we eerst nog wat sightseeing doen. Het Royal Palace is één van de bezienswaardigheden in Phnom Penh, dus we sluiten aan in de lange rij. De rij schuifelt langzaam verder en na een minuut of tien kunnen we een kaartje bemachtigen. Dan nog door de beveiliging, maar hier worden we uit de rij geplukt. Of we ons even willen omkleden. Mijn korte broek is echt te kort (3cm boven de knie is voor het paleis niet meer fatsoenlijk) en ook Marjan mag haar schouders niet bedekken met een sjaal. Zij moet toch echt een t-shirt aandoen. Natuurlijk hebben we dit niet bij ons en we leveren onze kaartjes maar weer in. Dan maar naar het Nationaal Museum even verderop.

Een tuk-tuk rijder wil ons die 300 meter wel even brengen. Wij bedanken hem vriendelijk in het Kmer (“knjoem da li, aw koen = wij gaan lopen, dankjewel”) en maken wat grapjes met hem.

Nationaal Museum

Het museum is niet zo bijzonder. Er staan hele mooie beelden, maar onze kennis van de Khmer is niet zo groot dat het ons veel zegt. Twee jongens die met hun klas het museum bezoeken houden ons nauwlettend in de gaten. Na inmiddels drie keer oogcontact te hebben gehad, trekt één de stoute schoenen aan. Met trillende bovenlip stamels hij: “Where are you from, sir”, “How ol are you?”, “You married?”, naar Marjan wijzend die even verderop staat. “She is a very beauty”. Daar heeft hij natuurlijk gelijk in. Ook zijn vriend en Marjan komen er nu bij staan. We kletsen wat over het museum en waar de jongens vandaan komen. Ze komen uit een dorpje vlakbij Phnom Penh en zijn hier ook voor het eerst. Later die dag gaan ze naar een popconcert bij het stadion en ze vragen of we meegaan. Wij zijn niet echt liefhebbers van de Cambodjaanse popmuziek en bedanken.

’s Middags gaan we naar de markt om eerst wat dingetjes te kopen waarvan we denken dat die hard nodig zijn bij KDFO. We zijn wat huiverig om zomaar geld achter te laten, omdat de manier waarop e.e.a. is georganiseerd voor ons nog steeds wat vaag is. Dus de markt over op zoek naar borsteltjes om de handen te wassen, tandenborstels voor een gezond gebit, nagelknippers en luizenshampoo. Persoonlijke hygiëne is zeker voor de kinderen die normaal gesproken op de dump aan het werk zijn belangrijk, maar helaas ook onbekend.

Met een zak vol spulletjes lopen we de markt weer uit op zoek naar een tuk-tuk. We lopen de weg nog niet op en wie stopt voor onze neus? De tuk-tuk rijder die bij het Royal Palace stond vanochtend. Of we nu met hem meegaan? Natuurlijk, wat kost een ritje terug naar het guesthouse? Dat mogen we zelf bepalen. Nou, dat is apart. We noemen een bedrag en hij vindt het wel best. Hij moet toch die kant op.

Suvanna Phum theater

Die avond hadden we gepland om naar het theater te gaan. Dat is toch wel een eindje van het guesthouse vandaan, dus moeten we weer met de tuk-tuk. De jongen wil ons wel weer brengen en we mogen weer onze eigen prijs bepalen. Voor 1 dollar vragen we voorzichtig (onder de prijs die we normaal zouden moeten betalen). Ook dit is weer prima. Om 18:45 uur zal hij hier wel staan. En ja hoor, exact op tijd staat hij weer voor de deur. Wanneer we aankomen bij het theater stelt hij voor dat hij wel wacht tot de voorstelling is afgelopen. Deze jongen moet ons wel erg leuk en aardig vinden, want zulke goede service voor zo weinig geld hebben we nog niet eerder gehad.

De voorstelling van het Suvanna Phum theater is een combinatie van dans, muziek en schaduwpoppen. Er mooi en eigenlijk veel mooier dan het poppentheater dat we in Hanoi hebben gezien. Een aanrader voor iedereen die Phnom Penh bezoekt.

Naar de dump

De zondag hebben we afgesproken met André om de dump te bezoeken. De vrouw van hem, Lily, een Cambodjaanse, gaat éénmaal per maand naar de dump om de mensen daar te ondersteunen met kleding en rijst. Dit keer zijn we met een grote delegatie. Menno, de zakenpartner in het reisbureau van André en ook betrokken bij Colt gaat mee, Anneke, de coördinator van Colt, Patrick, vrijwilliger voor WHC, Esther en Dunja, de ouders en het zusje van Lily (de vader van Lily werkt voor een textielbedrijf en heeft een overpartij ter beschikking gesteld) en wij.

Wat een ellende

Aangekomen schrikken we toch wel even. De mensen die we bezoeken zitten al bij het schooltje te wachten. Wat me opvalt is dat deze mensen er niet gelukkig uitzien. Meestal zijn Cambodjanen vrolijk en lachen veel, ook al zijn ze arm. Deze mensen zien er ronduit ongelukkig uit. Hier en daar een glimlach vangen we wel op, maar dat is alles. Nadat de spullen zijn uitgedeeld lopen we de vuilnisbelt op. Wat we daar zien is echt verschrikkelijk. Er wordt net een vrachtauto met vuilnis gelost. De wagen is nog niet weggereden of een ploeg van ongeveer 50 mensen loopt met haken door de vuilnis te wroeten om te kijken of er nog iets bruikbaars bijzit. Blikjes, metaal, glas, hout, alles is bruikbaar. Een jongetje van een jaar of 8 loopt ons op veel te grote slippers voorbij met een zak zo groot als hemzelf op de rug. Alles smeult om ons heen en het stinkt enorm wat de hele situatie nog onaangenamer maakt. Er wordt in de groep amper iets gezegd. Woorden zijn hier overbodig. Je merkt dat iedereen is aangedaan.

Dan lopen we naar de andere kant van de dump. Hier staat een kleine verzameling van huisjes van de families die hier werken. Wanneer we denken dat we het ergste gezien hebben, drukt dit ons opnieuw met de neus op de feiten. De huisjes zijn eigenlijk geen huisjes te noemen. Het zijn echt krotjes, gemaakt van alles wat maar beschikbaar is. En dan zijn we nu in de droge tijd. Ik kan me voorstellen wat voor onhygiënische bende dit in de regentijd moet zijn. Varkens die hun behoefte doen in het water, waar de mensen zich dan weer mee wassen. Lily legt uit dat er dag en nacht op de vuilnisbelt wordt gewerkt. Overdag slapen de kinderen om ’s nachts, vaak met slecht schoeisel of zelfs op blote voeten, de dump op te gaan. Verbrande voetzolen of glas in de voeten komt vaak voor. Infecties zijn dan ook de orde van de dag, wat we aan het begin van de dump al bij één jongen gezien hebben. Hij kon erg moeilijk lopen door een infectie aan zijn voet, wat naar onze mening met weinig middelen vrij gemakkelijk te genezen zou zijn.

Een man spreekt ons aan in het Kmer en we begrijpen dat wij met hem mee moeten komen. Na vertaling horen we dat zijn zus twee dagen geleden is overleden. Een oude vrouw (de moeder van de overleden vrouw) zit wat verdwaasd op het trapje van haar huisje. Twee andere jongens (haar zonen) hebben een geschoren hoofd. Dt is traditie in Cambodja, wanneer iemand van de naaste familie is overleden. We horen dat ze waarschijnlijk is gestorven aan Dengue fever. Van het huisje er tegenover ligt de vrouw in het ziekenhuis, omdat ze complicaties had bij de zwangerschap. Hoe haar toestand is is onduidelijk. We zijn allemaal behoorlijk onder de indruk van de ellende die we hier allemaal zien.

Lily is tussenpersoon voor een financiële donor die een meisje voorziet van een schooluniform en haar familie van rijst. Doordat de familie nu rijst krijgt, hoeft het meisje niet voor 11 dollarcent per dag (!) aan het werk op de dump en kan ze naar school gaan. Door een opleiding kan ze een vak leren en dat is de enige manier om deze situatie te verlaten.

We zijn wat laat voor ons volgend bezoek aan het weeshuis aan de dump, KDFO, dat Marjan en ik al eerder bezocht hadden. Lisa is al weg en dus kijken we alleen wat rond. De kinderen vinden het machtig mooi dat ze bezoek krijgen en rennen als gekken in het rond. Dan roept een lid van de leiding hun om ons “officieel” welkom te heten. We krijgen een leuk engelstalig liedje te horen en dat is even een verademing na zoveel ellende te hebben gezien. We spreken af dat Anneke morgen met Lisa belt om af te spreken wat Colt voor KDFO zou kunnen betekenen.

Engelse les bij KDFO

Vier vrienden van ons, Angela, Henk, Anja en Micha hebben ons in ruil voor een donatie een opdracht meegegeven om ergens in Zuidoost Azië Engelse les te geven. KDFO lijkt ons een uitstekende locatie en de volgende dag zijn we om 08:15 aanwezig voor onze les. We hebben wat objecten meegenomen, een aantal posters met plaatjes en de Engelse woorden gekocht en gaan hiermee aan de slag met klas 1. Misschien een beetje hoog gegrepen achteraf, want de kennis van het Engels is erg klein. Maar goed, we worstelen ons samen met ongeveer 30 kinderen in het klasje er doorheen en sluiten af met het Engelse liedje dat we de dag ervoor gehoord hebben. Opdracht voltooid, gaan we vanuit. Het geld dat we ermee verdienen gaan we aan KDFO besteden, dat staat voor ons vast.

Een grote zak met liefde

Vandaag is het eigenlijk een feestje, want Steph, een vrijwilligster uit Engeland, is vandaag na drie maanden voor het laatst hier. De kinderen hebben een mooi papier gemaakt met tekeningen en gelukwensen. Wanneer ze uiteindelijk aankomt staan de kinderen in de rij om haar te verwelkomen. En dan gaat de muziek aan. Cambodjanen hebben iets met muziek. Je hoort hier veel mensen zingen en karaoke is inmens populair. En serieus dat ze het nemen! We worden de dansvloer mee opgevraagd, nee, opgetrokken en we hebben de komende twee uur geen rust. Wanneer “Jingle Bells” wordt gedraaid is het helemaal feest. Bij kerst hoort natuurlijk sneeuw en één van de kinderen heeft een bus talkpoeder bemachtigd. In een mum van tijd hebben we allemaal een wit gezicht van de talkpoeder. De kinderen zijn allemaal erg enthousiast en wij hebben hier ons hart verloren. Het liefst zou je een grote zak met liefde achterlaten, dat is iets waar de kinderen gewoon recht op hebben! Ook al gaan we deze week verder met onze reis, we beloven onszelf dat we deze kinderen niet zullen vergeten.