Hoi An, stad van de commercie

18 – 21 oktober 2006

Na een lange nachtelijke busreis komen we ’s ochtends vroeg aan in Hoi An.
Liggende vlak aan zee en aan een rivier was Hoi An in de 15e en 16e eeuw een welvarende stad waar Chinezen, Japanners, Vietnamezen en ook Nederlanders met elkaar handel dreven. Hierdoor hebben vooral de Chinezen en Japanners een stempel gedrukt op de bouwstijl van de vele mooie huisjes van de stad.

Maar goed, wij komen dus ’s ochtends vroeg de bus uit om opnieuw bestookt te worden met aanbiedingen van hotels. Trouwens niet op een vervelende manier. De meeste Vietnamezen zijn in onze ogen niet opdringerig. Ook het feit dat we nu in het Vietnamees kunnen zeggen dat we niet kopen (Kom mua) is erg duidelijk en wordt vaak beantwoord met een glimlach.
We worden overgehaald om naar een erg mooi ogend hotel te gaan, dat niet te duur is. Na een ritje van 5 minuten op de motor, sluiten we eerst even een paar uurtjes de ogen in het mooiste hotel van onze reis tot nu toe, om weer even bij te komen van de lange busrit.

My Son

De volgende dag gaan we met een georganiseerde tour naar My Son, ongeveer 40 km van Hoi An. My Son is een complex van Champa tempels, dezelfde die we ook in Nha Trang hebben gezien. Hiervan zijn er een groot aantal in My Son, echter wel in een kwalitatief mindere staat dan die in Nha Trang.

Nederlanders

Wat ons opvalt is dat er veel Nederlanders rondreizen in Vietnam. We zijn nu al veel tegengekomen en ook een aantal lokale bewoners hier zeggen dat er dit seizoen veel mensen uit ‘Halan’ komen. We ontmoeten op deze trip een Nederlands echtpaar uit Den Bosch die hun dochter een tijdje in Vietnam vergezellen. Gezellig om even bij te kletsen en ervaringen uit te wisselen.

Maatpakken

Terug in Hoi An, dolen we rond op de kledingmarkt. Dat is hier echt niet te ontwijken. Er is, naast de winkeltjes, ook een gedeelte van de markt ingericht voor de confectiebusiness. Het ziet er toch allemaal mooi en netjes uit, maar onze backpacks zijn vol en we laten ons (in eerste instantie) niet verleiden.

Dan wordt Marjan de markt binnengetrokken door Coco, een zeer flamboyante ‘couturier’. Hij is het stereotype kledingadviseur, te vergelijken met Maik de Boer van tv-programma Looking Good. Ondanks zijn overtuigingskracht, gaan we toch verder. Maar de zin om een maatkostuum te kopen is aangewakkerd. Dus de volgende dag toch maar weer nieuwsgierig naar een kledingwinkeltje in het centrum. We worden geholpen door twee kundige dames en we hebben het idee dat ze goed begrijpen wat we willen. Dus met in het achterhoofd dat ik (Ivar) in februari toch weer op sollicatiegesprek zal moeten, heb ik een maatkostuum aan laten meten. Ook Marjan laat zich een strak pak aanmeten met daarnaast nog een charmante combinatie van rok en blouse. ’s Ochtend om een uur of tien opgemeten en ’s avonds om 18.00 uur kunnen we het al passen. Ongelooflijk hoe snel en kundig de dames dit kunnen doen. Na een kleine aanpassing kunnen we alles de volgende dag om tien uur afhalen. Om onze rugzakken toch nog handelbaar te houden, laten we een pakket opsturen naar Nederland, samen met wat kleding die we bij nader inzien toch niet gebruiken en een paar kleine souvenirs. Hoi An is namelijk ook een plek bij uitstek om leuke souvenirs te kopen.

Roze teennagels

Inmiddels loopt Marjan met knalroze tenen rond. Ze heeft namelijk een pedicure laten doen op de markt in Hoi An en heeft de creatieve dame de vrije hand gegeven betreft de kleur nagellak. Het is elke ochtend weer schrikken, maar we worden er wel vrolijk van!