11 – 15 december 2006

We hebben inmiddels besloten om i.p.v. 2 weken 4 weken in Cambodja te blijven. Dus hebben we ineens 2 keer zoveel tijd om het land te bekijken. Natuurlijk niet genoeg om alle interessante plekken te zien (de provincies Ratanakiri en Mondulkiri in het noordoosten lijken ons ook erg interesaant, maar die zijn we al gepasseerd), maar ons is ook de regio van Kampot aangeraden. Kampot ligt in het zuiden van Cambodja, aan de kust op ongeveer 5 uur rijden van Phnom Penh. Dat is met de lokale bus die natuurlijk de toeristische route neemt. Met de auto doe je er maximaal 3 uurtjes over.

Op de motor naar Kep

Nadat we in het donkere Kampot (het is inmiddels bijna 19.00 uur) aankomen, checken we in in het Orchid guesthouse. Leuke lokatie en een vriendelijke eigenaar. De volgende dag lopen we eerst eens wat rond in het stadje. Kampot heeft een aantal mooie Franse koloniale gebouwen. Een aantal daarvan wordt nu opgeknapt, maar het merendeel staat er behoorlijk laveloos bij. Ook is er weinig bedrijvigheid in het stadje, eigenlijk is het best een saai stadje, maar het maakt het ook wel erg relaxed. Wij zijn natuurlijk na 2 uurtjes rondwandelen alweer verveeld en huren een motorje om naar Kep te rijden. Even de banden oppompen bij de motorverhuurder, een oude 2-liter colafles benzine erin en we kunnen gaan.

Kep is de vroegere badplaats van de Franse bourgeoisie, maar heeft haar charme een beetje verloren. Dat maakt het eigenlijk wel een eigenaardige plek. Maar onze ervaring leert dat gewoon een beetje rondrijden altijd weer leuke ontmoetingen en belevenissen creert. Ten slotte is niet de bestemming, maar de reis ons doel.

De omgeving is erg mooi. Dit bevestigt nogmaals dat we een goede beslissing hebben genomen om hier langer te blijven. Van Vietnam en Laos hoorden we vóór onze reis alleen positieve verhalen. Van Cambodja waren die verhalen zowel positief, maar ook negatief. Dat de mensen niet aardig, gesloten, oneerlijk en opdringerig zouden zijn, enz. Nou, daar hebben we nog niets van gemerkt. Tot we Kep weer uitreden…..

Lekke band

Even een colaatje drinken en weer op de motor springen om richting Kampot te rijden. Maar van mijn (Ivar) motor was de band nu wel erg plat. Lek dus. Gelukkig wijst ons de man van het verkoopstallletje ons de weg naar de dichtsbijzijnde ‘garage’; een hutje met 12 mannen die zitten te kaarten op een oud bed. Eén ervan ziet meteen het probleem en neemt de motor van me over. ‘Ni t’hlay pohmaan?’ vraag ik nog in mijn beste Khmer. Hoeveel kost dit? Met Engels komen we niet verder, maar wanneer hij 4 vingers opsteekt en wij vragen of het 4 dollar kost, knikt hij bevestigend. Lijkt ons een redelijke prijs voor het wisselen van een nieuwe binnenband. Na ongeveer een 20 minuten tot een half uur is het karwei af en kunnen wij weer verder. Even 4 dollar afrekenen en dan richting Kampot. Maar dan begint het. Nee, geen 4 dollar, maar 10 dollar! Nou dat is wel erg veel geld. En wat dan met die 4 vingers? Ja, dat betekent natuurlijk 40.000 Riel, inderdaad 10 dollar. Ondanks Marjan haar achtergrond in de fietsenbranche, zijn we nog niet helemaal op de hoogte van de prijzen van dit soort dingen, maar we weten wel dat we nu echt teveel gaan betalen. We hebben toch echt 4 dollar afgesproken. De discussie gaat een aantal keren over en weer, maar na 15 minuten staan we nog steeds op hetzelfde standpunt. Ook de andere 12 mannen maken duidelijk dat hij 10 dollar moet krijgen van ons. Met veel tegenzin betalen we dan maar. Geirriteerd moeten we dan ook een bonnetje mee met het bedrag en zijn naam erop. En de verpakking van de nieuwe binnenband en de oude binnenband.

Afgezet

Terug in Kampot doen we ons verhaal bij de motorverhuurder. Een binnenband verwisselen kost maximal 1 ½ dollar vertelt hij ons. We zijn dus behoorlijk genaa…beetgenomen. Teruggaan heeft niet zoveel zin, het is zo’n 20 kilometer rijden, maar we hebben geleerd dat niet iedereen in Cambodja zo aardig en eerlijk is.

Rikitikitavi

‘s Avonds laten we ons verwennen in het restaurant van Denise, een Nederlandse die een jaar geleden het restaurant Rikitikitavi heeft opgezet. Even geen noodles of rijst, maar een burrito en een kipsateehtje. Leuke ambiance en het is leuk om ook even met haar over Cambodja en Nederland te praten. De porties zijn zo groot dat we geen ruimte hebben om haar appeltaart als dessert te proeven. Goede reden om de volgende dag terug te komen.

Appeltaart

Woensdagochtend slapen we uit en brengen de dag lezend en luierend door. Heerlijk plekje opgezocht aan de rivier en natuurlijk afgesloten met een flinke appeltaart met ijs en slagroom van Denise. Bijna een complete maaltijd, zo groot is ie. Het maakt dat we op het gebied van eten wel wat heimwee krijgen. Zuurkool met spekjes, stampot boerenkool met worst, dat zou er best ingaan momenteel.

Niet naar Bokor mountain

Kampot staat bekend om zijn Bokor mountain, een bergtop met een wijds uitzicht over de kuststrook en wat verlaten gebouwen. Waar je ook loopt in Kampot, overal wordt je aangesproken met ‘you need motobike’, ‘what you do tomorrow’ of ‘you need tour guide’. Na hier en daar wat te hebben rondgevraagd over deze toertjes incl. bezoek aan de bergtop, een trekking in de jungle van een uur en een bezoekje aan de watervallen, besluiten we dit toch maar niet te doen en nog een dagje lekker te luieren. De beesten in de jungle zijn inmidels toch vertrokken, de waterval is niet indrukwekkend buiten het regenseizoen en de weg naar de bergtop schijnt vreselijk slecht te zijn. We hebben inmiddels een aantal zinnetjes geleerd zoals ‘Knjoem da li’ (ik ga lopen) en ‘Knjoem ot chong tau te’ (ik wil niet gaan) en die gebruiken we behoorlijk veel op een dag.

Marco Borsato

Vrijdag is het weer tijd om te gaan. Gelukkig hebben we een Australisch stel gevonden om met ons een taxi te delen naar Phnom Penh. Dat scheelt behoorlijk in reistijd en comfort. Om 09.00 uur worden we opgehaald door de chauffeur die al gauw doorheeft dat we uit Nederland komen. ‘Hoe gaat het met jou?’ krijgen we te horen. Niet zo bijzonder, want dat horen we wel vaker van Cambodjanen hier die een woordje Nederlands hebben opgepikt. Maar wanneer hij een CD van Marco Borsato tevoorschijn haalt, vragen we toch om nadere toelichting. Het blijkt dat hij een Nederlandse vriendin heeft en zelfs vorig jaar in Nederland is geweest. We bekijken zijn foto’s van hem bij de molens van Kinderdijk, op het strand in Scheveningen en in de Efteling en met “Ik leef niet meer voor jou’ op de achtergrond komen we tijdens lunchtijd alweer aan in Phnom Penh.